Znasz to uczucie, gdy chwalisz się wśród znajomych, że uczysz się włoskiego, czekasz na ich reakcję w postaci wow, a oni na to: o, włoski, kiedyś się uczyłem, to taki prosty język! Czas im pokazać, jaki włoski jest naprawdę :)
Czyli, jak przy wiecznym niedoczasie (w jakim chyba wszyscy żyjemy) mam czas na naukę włoskiego każdego dnia. I jeszcze sprawia mi to frajdę.
Właśnie takim, jakich spotykałam na swojej drodze. Bo naprawdę uważam za cud to, że lubię języki obce.
Zacznij się dobrze bawić, a zapomnisz co to nauka. Bo czasem trzeba ją maksymalnie uprościć, żeby na nowo stała się przyjemna. To Ci nie pasuje do nauki? I o to chodzi.
Z ich przycinaniem i depilowaniem? Nie, to nie ta bajka. Ale ja za to będę rwać sobie włosy z głowy, jeśli jedyne, co przyjdzie mi na myśl przy P to Piza, pizza, pasta i Pavarotti… Co jeszcze mogę Wam powiedzieć o Italii? I jak to pokazać?
Czy ucząc się języka, masz wrażenie, ze cofasz się w rozwoju? Szkoła nam wpoiła, że za nasze umiejętności odpowiadają oceny, a nie to, czy potrafimy się porozumieć. Efekt?
Jesteśmy społeczeństwem multimedialnym. Szukamy tego, co nowoczesne, skuteczne i… szybkie. Zapominamy, że im więcej potu na treningach, tym mniej krwi w walce. I słusznie! Jak więc trenować język bez zmęczenia, krwi i potu. Za to efektywnie i z przyjemnością?
Nie wystarczy, że na włoskim kursie uczy Cię rodowity Włoch. Że czasem na imprezę nie idziesz, tylko rozwiązujesz te swoje gramatyczne łamigłówki. Trzeba pójść dalej. Zaangażować się całym sobą. I koniecznie zmienić strategię.
Jak sami zauważyliście, temat nauki języka skrzętnie na blogu omijam. Jestem samoukiem, którego zbytnio nie motywowały językowe kursy, a głównie podróże, miłość do Włoch i nauka raczej niekonwencjonalna.
 |
 |
 |
 |
 |
